Kunst als houvast # 7

Ik heb het altijd fascinerend gevonden dat de schilder Armando het landschap schuldig verklaarde. Het landschap had wel gezien, maar greep niet in, het groeide gewoon door. De bomen, ze staan er nog, alsof er niets is gebeurd.
En zo gaf hij het bos, de natuur, een menselijke eigenschap.
Antropomorfiseren, zo heet het als we menselijke eigenschappen toekennen aan dingen. In mijn verbeelding van het landschap antropomorfiseer ik ook. Dat zit evenzo besloten in de zin ‘….het landschap is meer dan het laat zien’, die ik graag gebruik als ‘leitmotiv’ voor mijn werk.
In het beeld van vandaag kan mijn antropomorfiserende houding jegens het landschap worden gezien.
Het is een duister beeld, donker ja, maar niet bedreigend. Je krijgt een idee van de begroeiing maar verder blijft de landschappelijke context een raadsel. De eerste indruk die het beeld geeft is dat de lage begroeiing iets verborgen houdt. Ook de achtergrond onthult niets en laat alles in de geborgenheid van het duister. Samen met de nachtelijke stemming en de mysterieuze lichtval brengt dat een geheimzinnige sfeer in het beeld.
Als je wat meer afstand neemt kun je de vorm van een oog zien. Misschien denk je even dat dit het oog van het landschap is. Dat je via dit oog een inkijk in het geheim van het landschap krijgt. Maar het is jouw oog waardoor je kijkt. Niet dat van het landschap. Er wordt niets ontsluierd. Het mysterie blijft!
…het landschap is meer dan het laat zien.
juni 2020
Wil Friesen