Kunst als houvast # 9

Op sterven na dood.
Deze boom.
In een laatste theatrale houding is hij bezig te verdwijnen.

Alles is ingezet om de dramatiek van deze toestand te versterken.
De donkere lucht, de vage vlekken op de voorgrond en rondom de boom. En dan is er nog die roodachtige gloed boven de horizon. Zonder twijfel een verbeelding van de stemming bij het verscheiden van dag naar nacht.
Hier gaat het om een gebeurtenis die van belang is.

De eens machtige takken lijken verlangend uit te reiken naar de kosmos. Een hunkering naar een overgang, naar een andere vorm van zijn. Alles wat de boom nog aan de aarde bindt wil hij loslaten. Zelfs zijn gestalte lijkt niet meer van deze wereld te zijn, lijkt in een hogere sfeer te zijn. De boom is een schim van zichzelf. Maar hij toont nog de trots en de kracht van weleer.

Voor alles is een tijd.
Zo moet het gaan. Dat is de natuur. Niet alleen bij bomen.

juli 2020
Wil Friesen